اشعار

اى آن كه بر تمام خلایق تو رهبرى            بر ممكنات سیّد و سالار و سرورى

آن جا كه آفتاب رخت جلوه گر شود            خورشید، زهره می‌شود و ماه مشترى

شـاه نـهـم، امـام نـهـم، حـجّـت نـهـم            نـور نـهـم، ز نـور خـداونـدِ اكـبـرى

از كـثـرت لـطـافـت، جسم مجـرّدى            با یك جهان شرافت روح مصوّرى

هم جانشین هشت امامى به روزگار            هم از شرف، امام دهم را تو مظهرى

آمد تو را جواد لقب، ز انكه جود تو            از یاد بُرد حاتم و آن جود جعـفـرى

از آدم و خلیل، هم از یوسف و مسیح            وز خَلْق و خُلق، صورت و سیرت نكوتری

با آن‌ همه كـرامت و آيات و بـيّـنات            هـرگـز كـلـيـم با تو نـيـارد برابـری

چون كيميا، ولای تو٬ و مس٬ وجود ماست            آسان بود به خـلق جهان كيميا گری

ذاكر از اين مديحه بسی فخر می‌كند            بر حافظ و سنايی و سعدی و انوری

کـوبـم در ســرای جـواد الائـمّـه را            تا بـشـنـوم صـدای جـواد الائـمّه را
سر بر نگـیـرم از در دولتـسرای او            بس دیـده‌ام سـخـای جواد الائـمّه را

دلــــداده‌ام بـــه زادۀ آزاده رضـــــا            دارم به سـر هـوای جواد الائـمّه را
تا زنـده‌ام به دولت حُبّ عـلی و آل            دارم به لب ثـنـای جـواد الائـمّـه را
بی‌اعـتنا به سلطـنت هر دو عـالـمـم            هـستـم گـدا، گـدای جـواد الائـمّه را
بر تاج و تخت جملۀ شاهان نمی‌دهم            خــاک در ســرای جـواد الائـمّـه را
نشناسمی بجود و سخا این چنین بنام            از مـاسـوا سـوای جـواد الائـمّـه را
حاشا اگر به قیمت هستی دهم ز کف            ســرمـایــۀ ولای جــواد الائــمّـه را
نشناخت آن کسی که مقام ولایـتـش            نـشـنـاخـتـه خـدای جـواد الائـمّـه را
ماه رجب که کرده مصفا جهان حُسن            دارد بـخـود صفـای جواد الائـمّه را
گاه طلوع صبح دهم زین مه آفتاب            بـوسـیـده خاک پای جواد الائـمّه را
گل رو فلق هماره بود از دمی که دید            سـیـمـای دلـربـای جــواد الائـمّه را
روزیکه نیست غیر عمل دستگیر خلق            دل بـسته‌ام عـطـای جواد الائـمّه را
دارم «امید» اینکه ز اخلاص بـندگی            حاصل کـنم رضای جواد الائـمّه را

ای کوثر دوم که مشهور است جودت            ظاهر تمام خير و خوبی از وجودت
تـو آفـريـنـش را چـراغ رهـنـمـائی            سر تا بپا رحمت جواد بن الرضايی

در اين جهان و اين همه لطف و کرامت            جـودت قـيامت می‌کند روز قـيامت
بر مصطفي گفتند ابتر کـوثرش داد            يک دختر اما از دو عالم بهترش داد
گفـتند ابـتر بر رضا دادش جـوادی            کز او گرامی تر به عالم کس نزادی
وقتی بر آيـد دست جود از آستـينش            گوهر فشاند در يسار و در يـميـنش
تنها نه او بر دوستان گوهـر ببخشد            بر دشمن سر سخت خود هم زر ببخشد
گلبرگ زهرا و نشان ز آن لاله دارد            در کـودکی از داغ مـادر نـاله دارد
گفت آن دو را از قبر بيرون می‌کشانم            من انـتـقـام از قـاتـلانـش می‌ستـانـم
هـرگـز گـدا نـوميـد از اين در نگردد            وز درگه او دست خالی بر نگـردد
مولای ما اينک تو را خوانيم ما هم            کز دست غم سر در گريبانيم ما هم
دل مُـرده‌ايم آب حـياتی بخش ما را            وز محبس غمها نجاتی بخش ما را

ای به همه ماسوی سيد و مـولا جواد            نـام خـوشت بر لـب اهـل تـولا جـواد
هر که شود سائـلت پادشه عـالم است            هر چه بگويم من از جود و عطايت کم است

ذرۀ نـا قــابـلــم مـهــر شـمــا در دلــم            از دو جهان يا جواد عشق تو شد حاصلم
ای به رضا نور عين وی به سخا زيب و زين            قـبـلـۀ دلها بود قـبـر تو در کـاظـمـين
بحر عـطا و کرم معـدن جـود و سخا            ای پـسر فـاطـمه کن نگهـی سوی ما
دست تو وقت کـرم کار خـدا می‌کـند            ذکر شـريـف جـواد درد دوا می‌کـنـد
زد به دل ما شرر سوز غمت يا جواد            جان بفدای تو و عـمر کمت يا جـواد
با هـمۀ آنکـه ديـد از تو عـطـا و وفـا            همسر نامهربان  کُشت تو را از جفا
اي گـل بـاغ مُراد کشتۀ ظلـم و عـناد            دست مرا هم بگير از کرمت يا جواد

طوبای تو میان دلم قـد کشیده است            بین من و خیال خودم سد کشیده است

احساس می‌کنم به تو نزدیک می‌شوم            جـذر مرا نگاه شما مـد کشیده است

این جـذبـۀ طـلایـی بـالا نـشـیـن تو            بـال مرا حـوالی گـنـبد کـشیده است

دست خدای عز و جل روی قلب ما            این بار سوم است محمد کشیده است

نوری رئوف در حرمت موج می‌زند            الطاف کاظمین به مشهد کشیده است

بخـشنـده تو، خـدای کـرم تو، جـواد تو
ابن الرضا تو، حضرت باب الـمراد تو

بـگـذار خـاک پـای تو نقاشی‌ام کنند            سـجـادۀ دعـای تو نـقـاشـی‌ام کـنـنـد

بگـذار در کـنـار قـدم‌های هر شبت            با رشتـۀ عـبـای تو نـقـاشی‌ام کـنـند

بال و پـرم بـده که شبـیـه کـبـوتری            امـروز در هـوای تو نقـاشی‌ام کنند

بـگـذار از زمـان ازل تا هـمـیشه‌ها            آقـای من بـرای تو نـقـاشی‌ام کـنـند

وقتی میان خانه دعـا پخش می‌کنی            مسکین ترین گدای تو نقاشی‌ام کنند

بخـشنـده تو، خـدای کـرم تو، جـواد تو
ابن الرضا تو، حضرت باب الـمراد تو

ای بالـش تو دست امـام رئـوف مـا            ای سایه بان روی تو بال فـرشته‌ها

تا آمدی امام رضا گـریه‌اش گرفت            ای مـسـتـجـاب چـلـۀ سـجـادۀ دعــا

تا یک تـبـسّـمی نکـنـی پـا نمی‌شود            خـورشیـد از مـقـابـل گـهـواره شما

اینگونه بی‌نقاب نظر می‌خوری عزیز            ایـنـقــدر در مـقـابـل آئـیـنـه‌هـا نـیـا

آقـا قـرار مـا سـر میـدان کـاظـمـین            ای اولـیـن زیـارت مـا بعـد کـربـلا

بخـشنـده تو، خـدای کـرم تو، جـواد تو
ابن الرضا تو، حضرت باب الـمراد تو

هر صبح چهارشنبه مقیم تو می‌شوم            از زائران صبـح نـسیـم تو می‌شوم

روزی اگر به طور مرا راهیم کنند            سوگند میخورم که کـلیم تو می‌شوم

وقتی که از محـلۀ ما می‌کنی عبور            کوچه نشین دست کـریم تو می‌شوم

بر پشت بام گـنـبـد زرد و طلائـیت            مـثـل کـبـوتـران حـریـم تو می‌شوم

کم کـم در ابتدای خـیابـان کـاظمیـن            دارم همان گـدای قـدیـم تو می‌شـوم

بخـشنـده تو، خـدای کـرم تو، جـواد تو
ابن الرضا تو، حضرت باب الـمراد تو

سائل، شبی که زائر باب المُراد شد            تـسبـیح وار، گرمِ دَمِ « یا جـواد » شد

در کـربـلا نیـافـت مَجـالِ گـریـستن            در کاظمین روزیِ اشکش زیاد شد

حتّی غمی که کُنج دلش جا گرفته بود            وقتِ بغل گرفتنِ این کعبه، شاد شد

گَرد گُـناه را ز رویِ شانه‌اش تکاند            وقتی نـسیمِ صحن مُـبـدّل به باد شد

شد با سواد گیسوی دلبر سپید بخت            تـا بـر سـواد آیـنـه بـی‌اعـتـمـاد شـد

حتّی نصیب حور و ملک هم نشد به عُمْر            خیری که سهم زائر خَـیرُالعِـباد شد

هرکس نداشت مِـهر جوا دالائمه را            واللهِ روسـیـاه تـر از قــوم عــاد شد

هرکس که یاامام رضا گفت و جان سپرد            سوگند بر جوادِ رضا «زنده یاد» شد

در اوّلـین قـدم به مُـراد دلـش رسید            سائل، دمی که ساجدِ «بابُ الجواد» شد

ای دُر نـورانـیِ ده بـحـر نـور            وی نهـمین حجتِ ربّ غـفـور
آیــنـۀ قـبـلـۀ هــفــتــم: جـــواد            نـور دل حـجّت هـشـتم: جـواد

کـنـیـۀ زیـبـای تـو ابـن الرضا            محـمـدی یـا عـلـی مـرتـضی؟
کعـبۀ ارکـان حـرم کیست؟ تو            قـبـلۀ اربـاب کـرم کـیست؟ تو
ماه رخت، مصحف آیات حق            واسـطـۀ کــل عــنـایـات حــق
دسـت تـو دسـت کـرم کـبـریـا            صحـن و رواقت حـرم کـبـریا
ارض و سماوات به تو متکی            بـوده امــام هــمـه از کـودکـی
عـلم، بوَد نـقـش گـل روی تـو            جـود، گـدایی بـه سر کوی تـو
با سخن تـو شده احـیـای عـلـم            هر نفس توست مسیحای عـلم
طــور، تـجـلّـی گـه انـوار تـو            نـور، مـتــاع ســر بــازار تـو
روی خـدا، روی دل آرای تو            چـشم رضا، محـو تمـاشـای تو
چون تو کسی عابد و معبود نیست            با برکت تر ز تو مولود نیست
تو پـسـر فـاطـمـه‌ای یا جـواد!            قـبـلـۀ جان هـمـه‌ای یـا جـواد!
زادۀ اکـثـم ز تـو خجـلـت زده            سیـنـۀ مأمـون ز تـو آتـشـکـده
داده‌ای ای حجّـت پـروردگـار            پاسخ یک مسئله را سی هزار
مـخـزن عـلـم ازلـی سـیـنـه‌ات            عــالَـم اســرار، در آیـیــنـه‌ات
ظرف وجود تو پُر از علم غیب            نـور خـدایـی و مـبـرّا ز عـیب
طـلـعــت تـو آیــنـۀ روی حـق            عالم غیبی، ولی از سوی حق
بـرتـری از اینـکه مـیان رهی            یک خبر از ماهی و مأمون دهی
عالم دانش همه پا بست توست            دایره‌ای بین کف دست توست
خلق جهان را به درت التجاست            شأن شما «وَ مَن اَتا کُم نَجاست»
خیل مَلَک، عاشق تهلیل توست            وحی خدا زنده به تأویل توست
ای ملک و جن و بشر زائرت            وسعـت مُـلک ازلـی، حائـرت
مـظهـر الـطـاف خـدای مجـیـد            از کرم و جود تـو نبـوَد بعـیـد
تا چو منی عـقـده ز دل وا کنم            در حـرم قـدس تـو نـجـوا کـنم
خار اگر خار بُـوَد با گل است            زنده به آب و نفـس بلـبل است
"میثم" دلخـسته از آن شماست            گرچه کم از برگ خزان شماست

امــام الـهـدی، یا جـواد الائـمّـه            ولـیِّ خــدا، یــا جــواد الائـمّــه

سپهر کرم، ابر رحمت، یم جود            مـحـیـط سـخـا، یا جـواد الائـمّه

چه گویم به وصفت که فرموده آن را            بـه قـرآن خـدا، یا جـواد الائـمّه

به کشتیّ ایمان در امواج طوفان            تـوئـی نـاخـدا، یا جـواد الائـمّه

چه در هفت گردون چه در هشت جنّت            تـوئـی مـقـتـدا، یا جـواد الائـمّه

سماواتیان راست مدح تو، بر لب            به صبح و مسا، یا جواد الائمّه

بود نقش خاک ره کـاظـمیـنت            رخ اولــیــاء، یـا جـواد الائـمّـه

ز شاهیست عارم که در آستانت            گـدایـم گــدا، یــا جـواد الائـمّـه

بود بی ولای تو طاعات عـالم            سـراسـر هـبـا، یا جـواد الائـمّه

اگر بود واقف ز علمی که داده            تـو را کـبـریـا، یا جـواد الائـمّه

نه بگشودی اندر برت پور اکثم            لب خویش را، یا جـواد الائـمّه

گرم سر جدا گردد از تن، نگردد            دل از تو جـدا، یا جـواد الائـمّه

بغیر از خدا هر که گوید ثنایت            بـود نـا رسـا، یـا جـواد الائـمّـه

خـدا داد پاسخ به هر بیـنوا کو            تو را زد صدا، یا جواد الائـمّه

به بازار محـشـر ولای تو آرم            به روز جـزا، یـا جـواد الائـمّه

ثنای تو گویم عطا از تو جویم            به هر دو سرا، یا جـواد الائـمّه

رهایی به مهر تو خواهم که گشتم            اسـیـر هــوا، یـا جــواد الائـمّـه

خوش آن ملتجی را که در آستانت            کـنـد الـتـجـاء، یـا جـواد الائـمّه

جوادی، جوادی، گدایم، گـدایم            عطا کن، عطا، یا جواد الائـمّه

بخوان جانب کاظمینم وز آنجا            بـبـر کـربــلا، یا جـواد الائـمّـه

بمانم، بمیـرم سپس زنده گردم            به مـهـر شـما، یا جـواد الائـمّه

به جان پیمبر به زهرای اطهر            به بـابت رضا، یا جـواد الائـمّه

مرا تا ابـد از صف دوستـانت            مگـردان جـدا، یا جـواد الائـمّه

گرفتم که راندیّ و راهم ندادی            روم در کـجـا، یا جـواد الائـمّـه

تهی دستم و هستیم هست، تنها            گـنـاه و رجـا، یـا جـواد الائـمّـه

قدم گشته خم، پا فرو مانده در گل            ز بـار خـطـا، یـا جـواد الائـمّـه

به یاد تو اشک از بصر می‌فشانم            به صبح و مسا، یا جواد الائمّه

دریغـا که از یـار نامهـربـانت            کشیدی چـه‌ها، یا جـواد الائـمّه

تو را کشت، آخر به فصل جوانی            ز زهـر جـفـا، یا جـواد الائـمّـه

تو را کشت، اما لب تشنه آخر            نـدانـم چــرا؟، یـا جـواد الائـمّه

ز بس ناله کردی در آن حجره تنها            فـتـادی از پـا، یا جـواد الائـمّـه

ولی دیگر از جسم پاکت نشد سر            جــدا از قـفـا، یـا جـواد الائـمّـه

به قربان جسمی که گردید او را            کـفـن بــوریـا، یـا جـواد الائـمّه

به قربان آن سر که می‌خواند قرآن            به طشت طلا، یا جـواد الائـمّه

به قربان آن رخ که شد شسته با خون            به دشـت بـلا، یـا جـواد الائـمّه

ببین نخل میثم که بر داده عمری            بـوصف شما، یا جـواد الائـمّـه

جـود و کـرم از آن تـو و خـانـواده‌ات            احـیـاگـر مـسـیـح شـدن کـار ســاده‌ات

باران رحمت است نگاهت ز شش جهت            یـک از هـزار حُـسن خـداونـد داده‌ات

ابن الرضایی و به رضا نـور دیـده‌ایی            سرشـار از حـقـیقـت تـقـواست باده‌ات

ای تـکـیـه گـاه عـالـم ایـجـاد یـا جـواد

بخشش به حرمت تو خـدا داد یا جواد

بر بام مـعـرفت چو نـشـسته گـدای تو            گشته‌ رضای حضرت حق در رضای تو

مصداق آیـه آیـۀ تـطـهـیر مـصـحـفـی            خـلـقت خـدا نـمـوده دو عـالم برای تو

آثار بـندگی ز جـبـین تو سـاطـع است            انــوار ذوالـجــلال ز نــور لــقـای تـو

ای تـکـیـه گـاه عـالـم ایـجـاد یـا جـواد

بخشش به حرمت تو خـدا داد یا جواد

ای بنـد بـند رشتـۀ عـشـقـت به گـردنم            من عاشقانه سنگ تو بر سیـنه می‌زنم

سرمست بادۀ تو به یک جرعه گرشوم            من از عطای دست کریمانه جان دهم

فـریـاد من ز حـدّ تصور گـذشته است            مست ولایت تو به هر کـوی و برزنم

ای تـکـیـه گـاه عـالـم ایـجـاد یـا جـواد

بخشش به حرمت تو خـدا داد یا جواد

یکی بخـیـل می‌شود یکی جـواد می‌شود           یکی مُـریـد می‌شود، یکی مُـراد می‌شود

یکـی امیـر می‌شود بـرای سلطـنت ولی           یکی تـمام عـمر عـبـد خـانه زاد می‌شود

از آن دری بیا که سائلت نشسته پشت آن           بدون تو که کار و بار من کساد می‌شود

فقیر شد کسی که روز و شب گدایی‌ات نکرد           کنار توست رزق و روزی‌ام زیاد می‌شود

به اعـتقـاد بنده تا که هست حـرز نام تو           دگر کجا کسی دخیل "وان یکاد" می‌شود

طلایه دار رحمت کثیر و مهربانی است           کسی که از طفـولیت رضانـژاد می‌شود

ز برکـت نگـاه ویـژۀ تو است اگر کسی           کمیت و دعبل و فرزدق و فؤاد می‌شود

به گریه گفتمت که می‌شود حرم عطا کنی؟           نـگـاه ذرّه پـرورت جـواب داد، می‌شـود

حسین می‌شوی و حجره‌ات دوباره شاهد           نزول کاف و ها و یا و عین و صاد می‌شود

گریز می‌زنم به کربلا ولی چه سرّی است           مـیـان روضۀ تو از هـلال یـاد می‌شـود

بسنده می‌کنم و بیش از این جلو نمیروم           که حال مادرت ز فرط گریه حاد می‌شود

بی نـوایم من نـوایم مـی‌دهـی؟           تـشـنـه‌ام آب بـقـایـم مـی‌دهـی؟

من مریضم تو شفایم می‌دهی؟           می‌کنی دل های غمگین را تو شاد

یا جـواد و یا جـواد و یا جـواد

تا دلـم تـنگ حـریـمت می‌شود           عاشق خُـلـق رحـیمت می‌شود

سائـل دست کـریـمت می‌شـود           من مریضم تو مرا هستی مراد

یا جـواد و یا جـواد و یا جـواد

ای مرا تو چشمـۀ خـیـر کـثـیر           من فـقـیرم تو کریمی بی نظیر

دست این افتاده از پـا را بگیر           کـز ازل بر درگـه تو سر نهاد

یا جـواد و یا جـواد و یا جـواد

مرهـمی بر جـان بـیـمـارم بده           شمعـی از بهـر شب تـارم بـده

بـــرگــۀ آزادی از نــارم بــده           تو شـفـیـع ما سوائی در معـاد

یا جـواد و یا جـواد و یا جـواد

ای خـدای جـود ای جـودِ خـدا           مقصد مخـلوق و مقصود خـدا

خاک کـویت مُهـر ارباب کرم           ریـگ جـویت دُرّ نـایـاب کـرم

کـاظـمیـنـت کعـبۀ بیت الحرام           آسمان ها را مطاف صبح و شام

ما همه عـبدیم و تو خیر العـباد           مـا گـدا و تـو جـواد ابن جـواد

ای تـرابت طیـنـت مـاه رجـب           ای جـمـالـت زینت مـاه رجـب

ماه گردون سائلت را دستبوس           آفـتـاب دیـدۀ شـمـس الـشّمـوس

خـلـق عـالـم آشـنـای جــود تـو           جـود مـحتاج و گـدای جود تـو

چهره ات چون روز شب را نور داد           عـاشـر مـاه رجب را نـور داد

تو رضا را گـوهـر یکـدانه ای           نـازنـیـن ریـحـانۀ ریـحـانـه ای

پیش جود تو کـرامت زنده شد           با وجـود تو امـامت زنـده شـد

ای درخـشـیـده میان دو عـلـی           ای ولـیّ حـقّ و باب سـه ولـی

کـیست مانند تو در دور زمان           بر پدر کُـشته دهـد حـرز امان

عفو از عفوت به غـیرت آمده           جود از جودت به حـیرت آمده

عفو جزئی از وجود چون تویی           جود می نازد به جود چون تویی

نور علمت دل ز عـالم می برد           هوش از یحیی ابن اکثم می برد

این تویی با آنهمه قدر و جلال           در سنـین کـودکی پـیـر کـمـال

سر کشان علم سر کوبت شدند           عـالـمـان دهر مغـلـوبت شـدند

تا تو در محفل کنی طرح سؤال           پوراکثم کودکی گنگ است و لال

ایکه پیش از دل تو در دل زیستی           وصف تو گـفـتم نـدانم کـیستی

شمس هـشتم را سـرو سیـنهای           چـارده مـعـصـوم را آئـیـنـهای

پیـشـتر از خـلـقـتت بودی امام           بـر تو و بر خـلقـتت بادا سلام

ما خـشـكـسالـیـم و شـما بـاران مـایی            دریـای لطف و فـضل بی پایان مایی

وقتی كه اسم فاطمه روی لب ماست            بـوی تو می آید، یـقـیـن مهـمان مایی

شاگرد درس تو كرامت پیـشه گان اند            اسـتـاد درس مـكـتـب عـرفـان مـایـی

هر كس كه باشد منكرت پست است اما            من مطـمـئـنـم این كه تو، قـرآن مایی

آن كس كه با تو رفت بیـراهـه نرفته            در كـشـتـی فـیـض خـدا، سكّـان مایی

از لطف و احسان شما، از علم و جودت            بی پرده می گـویـم شما ایـمـان مـایی

تـو در دل خـوبـان عـالـم جای داری            زیـرا كه نـور دیـدۀ سـلـطـان مـایـی

چـشـم و چـراغ هـشـتمین ماه خـدایی

یعنی كه فرزند علی موسی الرضایی

آن قدر كه چشمان زیبای تو ناز است            مانند سجاده به طاق عرش باز است

وقتی كه اسم تو می آید آسـمان هم...            با ذكر نامت غرق در سوز و گداز است

یـك دو قـدم بـردار كه عـالـم بـبـیــنـد            خاك زمین از گام هایت دل نواز است

روز قـیـامت می شود فـهـمید این را:            هركس كه قدری با تو باشد سرفراز است

ما را هم از حال دعایت جرعه ای ده            آقـا امـامت كـن بیا وقـت نـمـاز است

مرغ سحر دیشب تمام ذكرش این بود            نام جواد از روز اول چاره ساز است

وقتی كه تو رو به خـدا غرق دعایی            انگـار كه حـیدر كـنار جـانـماز است

مـا را بـخـر تا كه بـرای تو بـمـانـیـم

روزیِّ مان كـن تا گـدای تو بـمـانـیـم

در هر نگـاه تو صفا را می توان دید            قطعاً علی موسی الرضا را می توان دید

در نـیـمـه شـب هـای خـدایـیِّ تـو آقـا            هر شب سرشك ربّنا را می توان دید

آقا به جان نوكـرانت كـفـر این نیست            در چشم های تو خـدا را می توان دید

دست گدا وقتیكه سوی تو دراز است            لطف امـام مجـتـبـی را می تـوان دید

هر شب كنار سفره ات خضر و كلیم اند            چون حضرت خیرالنسا را می توان دید

عـالـم فـقـیـر دست هایت هست زیـرا            در خـانـۀ تـو انـبـیـا را می توان دیـد

از آسـمـان كـاظمـین از روی گـنـبـد            گـلـدسته های كـربلا را می توان دیـد

از صحـن تو تا كـربـلا یـك راه دارد

یـك جــاده ای كـه نـام ثــارالـلـه دارد

هر که در عشق و وفا پابند نیست            با امید و عـشـق خـویشاوند نیست

نیـست او را بـا خـدا پـیـوسـتـگـی            هرکه را با مهـر تو پـیـوند نیست

تــو جــوادی و نـدیــدم ســائــلــی            کز عـطا و جود تو خـرسند نیست

چیست جز افسوس و حسرت قسمتش            بر شما هر کـس ارادتـمـنـد نیست

در رهت هـر کس نهد پا با یقـیـن            در غم مال و زن و فـرزند نیست

از کـریـمان، سـائلان، پـرسیـده ام            هیچ کس چون تو سخاوت مند نیست

بـهـتـریـن راه نـجـات مــا تــوئـی            هیچ حرفی بهتر از این پند نیست

خـوب می دانـد «وفائی» جـز شما            تـا خـدا دیـگـر پُـل پـیـونـد نیـست

از عبورت حضور می ریزد           به تن کوچه "طور" می ریزد

شور شیرین با تو بودن هاست           که به شعرم شعـور می ریزد

تا که لب باز می کـنی انگـار           از لـبـانـت زبــور مـی ریـزد

هر دم از عـصمت مقـام شما           آیـه هـای طـهــور مـی ریــزد

هر کجا ذکـر خـیـرتـان باشد           به سـرم کـوه نــور می ریـزد

این سلیمان آل  فـاطـمه است           دانه ای پـیـش مـور می ریـزد

گر نگاهی به ما کنی،حق هم           ظـلـمـتم را به دور می ریـزد

باطن "یا جواد" ، "یا رب" است           قدر"سرّ" از "ظهور" می ریزد

حُـب تــو در نـهــاد هـا آقــا !

ای جـــوادِ جـــوادهـــا آقـــا!

دل مــا جـــام بــــاوری دارد           خُـمـرۀ عـشـق پـروری  دارد

بـاده از دسـتـرنـج می نـوشیـم           نـان مـا طـعـم نـوکـری  دارد

حُب که باشد مباح مستحب است           عـشق، احـکـام دیگـری دارد

عَـمـلَـم کـم، تـفـضّلت بـسیـار           لـطـف تـو نـابــرابــری دارد

اصـل پـیــونـد مــا بـه آل الله           ریـشـه در شیـر مادری دارد

سـومـیـن "یـا مـحــمـد"دنـیـا!           با تو دل حـال بـهـتـری دارد

مکه تا طوس شد قـدمگـاهت           عشق، وسعـتی سراسری داد

کـاظمینی شدم خـدا را شکـر

کـربلایـی شدم خـدا را شکـر

هر کس که تاجِ مهـرِ تو بر سـر ندارد            از سـجـدۀ گـمـراهـیـش سـر بر ندارد

سرمایـۀ عـشـق شـما راه نجـات است            بیچاره هر کس عشق تو در سر ندارد

لازم نـکـرده که مـرا فـردا بـخـوانـنـد            جـنّـت اگر از نـامـتـان سـر در نـدارد

باب الجـوادی مـطـمـئـناً هـست آن جا            مـحـشـر از این در هیچ بـالاتـر ندارد

گـشـتـم ولـی دنـیـای شـیـعـه از ائـمّـه            مـولـود پـر خـیـر و مبـارک تر ندارد

کـوری چـشـم دشمنان إبـنُ الـرضایی            کی گـفـتـه سلطانم عـلـی اکـبر ندارد؟

دردانـۀ سـلـطـان طـوسـی یـا مـحـمــد            والـیِّ مـا غـیـر از شـمـا دلـبـر نـدارد

عطری که از ذکر لبت در شهر پیچید            عـود و گـلاب و نـافه و عـنـبـر ندارد

گـشـتـم ولی هـم ارزش خـاک عبـایت            در ارض و در افلاک سرتا سر ندارد

فـهـمـیـده ام از نامـۀ سلطان، که عـالم            کُـنـْـیـه نـکـوتـر از ابـا جـعـفـر نـدارد

در کـاظمینت هر کسی آمد دلـش ماند            راهـی بـجـز ایـن راه تـا آخــر نـدارد

"وَ انْظُرْ إِلَیْنَا نَظْرَهً ..." عیدی همین بس            عـالـم بـجـز چـشـم شـما محـور ندارد

می دوزد آخر چشم خود را بر دو دستت            مـرغـی که در وقـت پـریدن پَر ندارد

مـحـشـر بفهـمـد جایگـاهِ عصمتـت را            هرکس تو را در این جهان باور ندارد

ای گـدای درگه احـسـان تو جود و کرم           ز آسمان بـذل تو باریـده اخـتر چون درم

عاشق روی تو را در دل هزاران مهر نور           سائل کوی تو را صد آسمان جاه و حشم

اصل دین خَیرالوری کهف التقی بَدرالدُجی           جان حق نور الهدی ابن الرّضا خیرالامم

مهر و ماهت وام بگرفته است از نور جمال           اخـتـرانت سـجـده آوردنـد بر خـاک قـدم

هم سما مرهون لطف بی زوالت هم زمین           هم عرب مدیون جود بی مثالت هم عجم

هم جـوادبن جـوادبن جـوادی وقت جـود           هم کـریم بن کـریم بن کـریـمی در کـرم

نکته ای پرسید مأمون در جوابش رازها           گفتی از ابر و هوا و ماهی و امواج و یم

پورِ اکـثم پیش لطفت از خجالت گشت لال           خواست خود را افکند از شرم در چاه عدم

در سنین کودکی از سوی حق بودی امام           همچنان عیسی که در گهواره زد از وحی، دم

دامن ریحانه از مهر رخت دریـای نـور           عـاشر مـاه رجب از احتـرامت محـتـرم

دم به دم باید زاشک شوق خود گیرم وضو           تا زخون دل زنم بیتی در اوصافت رقم

ای چراغ و چشم ده معصوم ای نور نهم           زادۀ هـشتـم امام و هـفت گـردونت خـدم

ای زشش سو پنج حس و چار ارکان و سه روح           در دو گیتی زامر یکتا با نظامت منتـظم

گر چه سر تا پای جرمم، تا مرا یاری چه باک           گر چه پا تا سر گناهم، تا تو را دارم چه غم

کیست مثل تو که در طفلی ز سرداران علم           عـلم او گـیرد فـزونی نام او گردد عَـلـَم

با هزاران حلَ مشکل در سنـیـن کودکی           ریختی یکباره وضع قصر مأمون را به هم

مور اگر حکم از تو گیرد ای سلیمان وجود           تاج بستاند ز مأمون، سلطنت از معتصم

مهر و مه دوآیتند از مصحف رخسار تو           زان، خدا بر این دو آیت خورده در قرآن قسم

سرزمیـن مکـه را بر کـاظـمـیـنـت التجا           چار ارکـان حـرم را چار دیوارت حـرم

آن که در راه تو از جان و تن خود نگذرد           هم به جان کرده جفا و هم به تن کرده ستم

جود تو جـود خـدا و لطف تو لطف خدا           یـا جـــواد الاولــیــا؛ ای مـظـهـر الله اَتَـم

هرکه هستم هرچه هستم هستیم مهر شماست           با همین روی سیاه و دست خالی پشت خم

تو همان جان وجودی ما همان جسم ضعیف           ما همان تاریکی محض و تو خورشید قدم

ای همه خورشید عالم تاب بر ما هم بتاب           وا رهان از تیرگی و نور کن سر تا قـدم

مهر رخسار تو نور محض و چشم ما ضعیف           جود و احسان تو بیش از بحر و ظرف ماست کم

هم به تو محتاج از صبح ازل فضل و کمال           هم ز تو پـایـنده تا شـام ابد عـلـم و حکم

هر که شد ظرف وجودش خالی از مهر شما           پُر شود از آتـش خـشـم خـداونـدش شکم

نار با تو می شود رشک گـلستان خـلیـل           خُلد بی تو خانۀ درد و غـم و رنج و الم

با وجود آن که از اعمال، دستم خالی است           از ازل دانـستـه ام مهـر شما را مـغـتـنـم

دین من عشق شما، آئین من مهر شماست           گو که سازد دشمن کـافر به کـفـرم متّهم

با تولاّی توأم دیگر به این و آن چه کار           آن که را باشد صمد کاری نباشد با صنم

میفروشم تا صف محشر به آب خضر ناز           گر رسد بر کـام جـانـم از یـم جود تو نم

جود تو بر جود و احسان و کرم داد آبرو           مهر تو وحدت دهد بر گرگ و چوپان و غنم

نـقـش پـای زائـرت در دیـدۀ (میـثم) بود           بهتر از ملک عجم تـابنده تر از جام جم

ای بـه جـمـالات الـهـی جـمـیــل           وی به کمالات و شرف بی بدیل

طیـنـت تو آیـه ای از ذوالـجـلال           خـلـقـت تـو جــلــوۀ ربّ جـلـیـل

وصـف سجـایـای تـو بـی انـتـهـا           روح تو دارای صـفـاتـی اصیـل

ذرّه ای از نور تو خورشید و ماه           چـشـمـه ای از غمزۀ تو سلسـبیل

مـحـضـر تـو مـهـبـط نـور خــدا           مـکـتـب تو مکتب وحـی و دلیل

سـلـسـلـۀ مـادری اَت  فــاطــمـی           دودۀ بــابــایــیِ تـو تــا خــلــیــل

هرچه بگـوئـیم ز دریـای حُـسـن           هست از این بـحـر نـشانی قـلـیل

ذکــر دل خــیــلِ غــلامــانِ تــو           نـعـم المـولاست و نـعـم الوکـیـل

نام تو در عـرش سُـرور الـفـؤاد

ای نهـمـین حجّـت حـق یا جـواد

آنـکـه گِـلِ نــوریِ تـو بــیـخـتــه           مِـهـر تـو را در دلِ مـا ریـخـتـه

از عـدم انـگـیـزشِ هـفت آسمان           گـشـت ز نـام تـو بر انـگـیـخـتـه

چون بدهد (کُـن فیکـون) امرِ تو           پـای اشـارات تـو سـر ریـخـتــه

از تـو و اسـرار تـو آگـاه نـیست           عــالـم و فـرزانـه و فـرهـیـخـتـه

شیعـه از آن روز شده شیعـه اَت           کـه دل او بـا گِــلــت آمـیـخــتــه

کـیـسـتـی ای کـوثـر دوم، جـواد           نـام تـو مـوج کـرم انـگـیـخــتــه

سـورۀ کـوثــر ز تـو احـیـا شـده           ابـتـر از این مـعـرکه بگـریخـته

خـصـم رضا روز جـزا از قضا           پـس به زبـان می شـود آویـخـته

نام تو در عـرش سُـرور الـفـؤاد

ای نـهـمـیـن حجت حق یا جـواد

کـیـسـتـی ای سِـرّ نهـان و عیان            نـورِ بـر اَفـراشـتـه تــا آســمــان

مَـظـهـر اسـماء خـدا یک به یک           مُـظـهـر اوصـاف خـدا آن به آن

تـا مــتــولــد شــدی از مــادرت           اشـهــدِ تـو بــود بـه روی زبــان

سـجـده کـنـان غُـلـغـلـه انداخـتـی            در همۀ کون و مکان یک زمان

چـشـم خـدابین تو از جـنس نـور           وز همه عالم خـبـرت هر مکـان

تک تکِ اعـمـال محـبـین توست           زیـر نـفـوذ نـظـرت در جـهــان

سـایـۀ تو حضرت روح الـقـدس           در همه جا هست ترا همچو جان

مـورد تـایـیـد خــداونــدِ تـوسـت           آنچـه تو انـجـام دهـی بـی گـمـان

نام تو در عـرش سُـرور الـفـؤاد

ای نـهـمـیـن حجت حق یا جـواد

ای هــمــۀ زنــدگــی اهـل بـیـت            مــایــۀ بـــالـنــدگــی اهــل بـیـت

بـــنـــدگــیِ راه خــدا کـــرده ای            مـثـل هـمـه بـنــدگـی اهـل بـیـت

کـاش که می شد همه اعـمـال ما            مــایــۀ زیـبــنــدگــی اهـل بـیـت

کـیـسـت بـرازنـدۀ عصمت شود            مــثــل بــرازنــدگـی اهـل بـیـت

هـسـت پـیـام تو به ما شـیـعـیـان           پـیـروی از زنـدگــی اهـل بـیـت

غـیـرت زهـرایـی اَت از کودکی           جــلــوۀ رزمــنـدگــی اهـل بـیـت

شـیـوۀ ما پـیـش روی دشـمـنـان            شـیــوۀ تــوفــنــدگــیِ اهـل بـیت

نام تو در عـرش سُـرور الـفـؤاد

ای نهـمـین حجّـت حـق یا جـواد